Geschreven door Janneke Leber
De ziel… een van mijn favoriete onderwerpen binnen het mediumschap. Niet dat ik er iets van begrijp trouwens. Maar ik geef wel les in, hahaha.
Denkend en redenerend kom je ook niet bij de ziel. Die ‘bereik’ je alleen via andere wegen. Zo liet ik een groep cursisten laatst een collage van de ziel maken. De opdracht was simpel: eerst even kort mediteren. Daarna blader je door tijdschriften en stel je bij ieder plaatje dat je ziet maar één vraag: ja of nee. Zonder redenatie, alleen dat: ja of nee, op gevoel. Daarna plak je ze op op een voor jou juiste manier. En dan… duikt er een verhaal op. Een verhaal van jouw ziel.
Een van de deelneemsters had een collage gemaakt met een duidelijke linker- en rechterkant. Links ging voor mijn gevoel over een overledene. 'Klopt', zei ze. Ze aarzelde even. 'Dat is mijn overleden tweelingbroertje. Maar dat is een beetje… raar om te vertellen.' Ze vertelde dat ze kindertherapeute is en dat er op een dag een kind was dat vertelde dat ze alleen geboren was, maar met iemand anders in de baarmoeder had gezeten. Dat verhaal raakte R. zo, dat ze zich realiseerde: dit gaat dieper dan professionele betrokkenheid. Dit is iets persoonlijks. Alsof het mijzelf betreft. Het duurde jaren voordat ze erover durfde te praten. Maar uiteindelijk vroeg ze haar moeder ernaar. Die zei van niks te weten… 'Toch ging het gevoel niet weg. Ik had sterk de indruk dat ook ik al mijn hele leven iemand miste. Uiteindelijk heb ik er maar aan toegegeven. Nu is hij onderdeel van mijn leven.' Ik vroeg of ze met hem praatte. Zij: 'Ja. Hij is eigenlijk betrokken bij alles.' Ik vroeg of hij een naam had. Zij: 'Ja, ik noem hem Joe.' (Spreek uit: You.) Het klinkt mooi, maar er hoorde ook verdriet bij. Het verdriet van het missen en van het niet-bevestigd krijgen van haar gevoel.
Soms vragen mensen zich af of ze dit moeten geloven. Maar ik voelde dat het voor haar wel degelijk waarheid was. Een waarheid die alleen nooit bevestigd was van buitenaf. Maar die ze nu toch had durven knutselen.
Die middag deden we een andere oefening, een oefening in tweetallen. De een zat op een stoel en zette een blinddoek op. Daarna ging er iemand anders tegenover zitten. De geblinddoekte persoon wist dus niet wie er tegenover zat. Ik liet diegenen die geblinddoekt waren zich afstemmen op hun ziel en zei: 'Er zit nu iemand tegenover je en je hoofd weet niet wie, maar je ziel wel. Ik wil je vragen om in je op te laten komen wat je deze persoon wilt geven. En het mag alles zijn. Dus ook een appeltaart, of de zee, of een ballon… wat er maar in je opkomt. En voel ook in waarom juist dit cadeau zo belangrijk voelt voor deze persoon.'
Ik liep rond en hoorde hoe mooi de oefening verliep… Ik werd aangetrokken door Maria die werkte met R., de vrouw van het tweelingbroertje. Maria zei: 'Ik zie een groot cadeau dat ik je wil geven. Er zitten allemaal steeds kleiner wordende cadeautjes in, allemaal prachtig ingepakt. Maar het allerbelangrijkste zit in het aller-, allerkleinste cadeautje in het midden.' Ik zei: 'Maria, kun je zien wat zit er precies in?' Maria: 'Een snipper van een kladblok. Er staat een boodschap op. Het is een vergeten boodschap.' R. keek mij verbijsterd aan met tranen in haar ogen. 'Kun je iets meer zeggen over de boodschap?', vroeg ik. 'Voel je waar die over gaat?' 'Ja', zei Maria. 'Het is boodschap die gaat over vertrouwen. En hij is bedoeld om verdriet weg te nemen.'
En zo kreeg R.
na al die jaren
bevestiging van de aanwezigheid
van haar in de baarmoeder overleden tweelingbroertje.
Niet via haar moeder.
Niet via een DNA-test.
Maar via het allerkleinste cadeautje, diep in het midden
met daarin een snipper met een vergeten boodschap
van troost en vertrouwen.
En dat alles via een geblinddoekte Maria.
Kan het mooier dan dat?
Janneke Leber
Коментари